In 2012 heb ik mijn PPL gehaald. Van het praktijkgedeelte van de opleiding deed ik hier verslag, samen met mijn zweefvliegervaringen. Nu kun je ook over mijn theorie en praktijk vervolgopleiding voor de Competence Based Instrumentrating (CB-IR) lezen. Deze opleiding begon ik in januari van 2015 en sloot ik in november 2018 af met het praktijkexamen CB-IR mét PBN.
Ook na de verkoop van de Mooney blijf ik mijn blog bijhouden.
Welkom
Met veel plezier las ik andere blogs over ervaringen van vliegers in opleiding voor hun vliegbrevet ofwel Private Pilots License (PPL), waarom dan zelf ook niet mijn ervaringen delen? Bovendien is het voor mijzelf ook een naslagwerk, regelmatig lees ik oude berichten terug. Ze geven meer inzicht dan mijn logboekje. Behalve jij, ik en wat Russische spambots, leest geen hond dit blog namelijk...
Een korte inleiding is misschien wel nodig. Mijn naam is Mark (geboren '81), getrouwd en vader van twee dochters van negen en elf jaar oud. Alweer even ben ik bezig met luchtvaart. Vanaf mijn vijftiende zweefvlieg ik, eerst op Terlet, bij Arnhem en vervolgens vanaf mijn zeventiende op Teuge (tussen Apeldoorn en Deventer), bij de Vliegclub Teuge. Aanvankelijk heel intensief, maar nu vanwege andere/extra prioriteiten wat minder. Sterker nog, ik ben er in 2017 helemaal mee gestopt, een lastige beslissing. Hoofdzakelijk gaf ik les in het weekeinde, al kwam daar de laatste tijd niet zoveel meer van. Sinds 2012 heb ik ook mijn PPL gehaald voor eenmotorige vliegtuigen (single engine piston, of SEP). Tot September 2020 vloog ik op een Mooney M20K uit 1987 en dat was best wel luxe, want de Mooney was aanmerkelijk sneller en beter uitgerust dan de gebruikelijke Pipers en Cessnae waarop meestal wordt gevlogen.
Motorvliegen bood ook een mooie aanvulling op zweefvliegen, bovendien was het een erg leuke hobby om samen met mijn vader te delen. Zweefvliegen is niet te overtreffen wanneer het om vliegen zelf gaat, zelfs een rondje van een uur over de Veluwe geeft erg veel voldoening. Motorvliegen is anders, gevoel met het vliegtuig en de omgeving heb je toch wat minder, maar de charme is het vliegen van afstanden en het bezoeken van plekken, waar je normaal gesproken niet zo makkelijk komt. Al eens op de Duitse Waddeneilanden geweest, bijvoorbeeld? Tijdens mijn opleiding ben ik zowel alleen, als met instructeur al op verschillende velden in Nederland en Duitsland geweest en daarin zit het plezier, het reizen met een vliegtuig. Echte vrijheid.
Vliegend met mijn vader, die mij naast veter strikken ook de liefde voor het vliegen heeft bijgebracht, en een goede vriend heb ik de afgelopen jaren een groot deel van Europa bezocht van Kopenhagen tot de Canarische Eilanden en een heleboel daar tussenin. Een voorrecht om op die manier wat van ons deel van de wereld te zien. Op die tochten heb ik altijd wel gevlogen, maar nooit als gebrevetteerde en daar moest maar eens verandering in komen! Omdat een eerdere poging jaren geleden om mijn brevet te verkrijgen strandde op de theorie ben ik mijzelf die eerst eigen gaan maken samen met de noodzakelijke Radio Telefonie bevoegdheid. In maart 2009 ben ik met een cursus begonnen en in het voorjaar van 2010 had ik al de noodzakelijke zeven vakken behaald. Er kon met de praktijk worden gestart. Daarover ben ik dit blog gestart en inmiddels heb ik in het voorjaar van 2012 mijn brevet gehaald.
Ik was nog niet uitgeleerd, want ik wilde ook graag mijn instrument bevoegdheid halen. Tot dat moment mocht ik alleen overdag en 'op zicht' vliegen. Dat beperkte de bruikbaarheid van het brevet nog wel in enige mate. Voor de wat langere reizen betreft is de instrument bevoegdheid een must, bovendien kan ik dan ook alle mogelijkheden die de Mooney bood volledig uitnutten. Mijn laatste vak theorie heb ik in juni van 2017 gehaald. De nazomer van 2016 ben ik met de praktijk gestart op Stadtlohn (EDLS) bij Henk Ooink van Air Stadtlohn. Mijn praktijk radiotelefonie (RT) deed ik online, zelfs het examen! Ik heb na ongeveer 55 uur 'instrument tijd' het praktijkgedeelte in november van 2018 succesvol afgerond met een examen. Je leest in dit blog over mijn lessen, over IFR en VFR vluchten, mijn ervaringen met de Mooney en bij de Vliegclub Teuge waar ik vanaf 2021 met plezier vlieg op de C172 met Garmin G1000 en dieselmotor: de PH-VTB.
Ik probeer dit blog na iedere vlucht bij te werken, meestal zal dat wat rommelig zijn met hier en daar een spelfout, de dagen daarna werk ik een en ander bij en vul aan. Voel je vrij om te reageren op mijn blogposts, ik kijk uit naar je reactie.
Vergeet trouwens niet je te abonneren op mijn YouTube kanaal!
dinsdag 2 april 2019
IFR Autun-Bellevue (LFQF) naar Teuge (EHTE)
We hebben een heerlijk weekeinde gehad bij mijn schoonouders in dit prachtige landelijke stuk Frankrijk, maar afgelopen zondag stond om 15:00 lokale tijd het vliegplan terug naar Teuge.
De route voor de terugweg, haast dezelfde als die ik VFR wel vloog.
De meiden moesten weer naar school en ik had een drukke dag op kantoor, da's natuurlijk wel een bedreiging. De vlucht uitstellen zou onhandig zijn: get-there-ites ligt dan op de loer en dat speelde bij veel ongevallen in de kleine luchtvaart een rol. Het weer was namelijk wel een factor.
Een smal koufront op de route geeft wolken en dus ijs.
Eigenlijk voor het eerst in de vier keer dat ik deze reis nu maakte. Een koufront lag precies op onze route, van de monding van de Thames tot aan Rügen en het schoof van het noorden naar het zuiden. Nu was voorspeld dat het koufront in activiteit zou afnemen, maar zou dat vlot genoeg gaan en hoe waren de condities op de grond? Erg belangrijk bij een eventuele motorstoring of andere problemen. De TAF's van de luchthavens op de route gaven een redelijk beeld op zaterdagavond. VFR waren er wel mogelijkheden waarschijnlijk, maar heel comfortabel zou dat niet worden. Laat op zaterdagavond kwam de SIGWX kaart binnen voor zondag 12 uur UTC en die liet boven FL100 wel een goed beeld zien. Het koufront zou van FL160 inzakken tot onder FL100, onze beoogde kruishoogte. Ik heb nog even met Thomas gebeld om de opties door te nemen. Goed om een klankbord te hebben, ik vlieg wel met m'n meiden aan boord en risico's moeten tot het minimum worden beperkt. Bij vliegen moet je altijd een plan B hebben en met IFR vliegen is het nog wel eens verleidelijk om daar wat makkelijker mee om te gaan. Op basis van de weersverwachting vond ik deze vlucht verantwoord. Plan A was IFR er overheen en plan B was VFR er onder door. We gaan!
Tijd om deze knappe dame wakker te maken...
Onderweg naar Autun nog even het laatste weer gecheckt en ter plaatse de kist even geïnspecteerd, de meiden konden nog even naar de WC en op pad. In Frankrijk krijg je bij een vlucht vanaf een ongecontroleerd veld de IFR clearance in de lucht. Dat noemt men ook wel een IFR pick-up. Zo ging het nu dus ook en al snel kreeg ik een direct naar Luxemburg, dat scheelde zo'n 8 minuten vliegtijd! We klommen door naar FL100, waar we af en toe wat naar links of rechts moesten vragen voor de cumuli die flink hoog zaten. Waanzinnig zweefvliegweer! Voorbij Luxemburg kregen we te maken met onze vriend het koufront. Het front bestond uit laagjes bewolking die overigens toch wel hoger gingen dan FL100, ik wilde vanwege de zuurstof niet veel hoger klimmen, al had ik de maskers wel klaar liggen voor het geval dat. Ik moest laveren met koers en hoogte om vrij van de wolken te blijven. Eén buitje pikte ik helaas wel mee en dat leidde onmiddellijk tot ijsvorming. K#t, hoe kon ik me toch laten vern##ken?! Onmiddellijk vroeg ik om te zakken, maar nog voor de klaring kwam (en die kwam heel snel) was ik weer vrij van de wolken. Dit was niet handig van me, vooral omdat ik verschillende prima alternatieven klaar had liggen. 'Complacency' noemen ze dat. Hierna werden de condities overigens steeds beter en bij Emmerich was het stralend met kraakheldere frisse lucht en eindeloze uitzichten. Nog in Duitsland cancelden we IFR en VFR gingen we de grens over. M'n trafficsysteem begon bij Dieren te loeien, met heel veel targets om me heen. Vermoedelijk zweefvliegtuigen, maar hoe goed ik ook keek, ik zag er geen. Opmerkelijk, want ze zaten er wel degelijk. Ik melde me aan op Teuge waar we meteen een hartelijk 'welkom thuis' in de headsets kregen. We landen met een lekker crosswindje en de trip zat er weer op.
Landing @ LFQF
De meiden waren overigens weer een beetje gewend aan het vliegen en de terugreis (2:15) verliep eigenlijk zonder enige klacht. iPads, dekentje, M&M's, knuffels en niet te veel drinken (plassen!) doen wonderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten