Heel Europa ligt op z'n gat, ook waar het de kleine luchtvaart betreft, toch gaat ieder land op z'n eigen manier om met corona. In Frankrijk, België en Engeland zit alles potdicht, in Nederland en Duitsland is toch nog wel wat vliegen mogelijk en dat heb ik - spaarzaam - dan ook gedaan. Nederland heeft het toch aangedurfd z'n eigen koers vast te houden en de 'intelligente lock-down' te handhaven. Daarmee heeft het de verantwoordelijkheid met zijn burgers gedeeld. Ik vind dat wel iets moois. De voorlopige cijfers in vergelijking met bijvoorbeeld België laten bovendien zien dat dit werkt. Ten einde deze verantwoordelijkheid serieus te nemen heb ik mijn vliegen beperkt tot een aantal lokale vluchten, in die zin dat ik enkel een low approach maakte op bijvoorbeeld Münster of Eelde, ook heb ik even getankt op Leer-Papenburg, waar de kosten voor AVGAS nu aardig onder de € 2,00 zakken. Verder heb ik op mijn handen gezeten en gekeken hoe week na week van perfect vliegweer voorbij gingen. Geen trip naar Elba, geen trip met de kids naar de Bougongne, niet eens even naar het strand van Ameland. Als mijn coronaleed zich hiertoe beperkt, dan mag ik toch in m'n handen knijpen. Maar we zijn er nog niet, zoveel is zeker.
Op Leer was daags voor mijn bezoek deze Cirrus gekraakt.
Ik word overigens regelmatig benaderd of ik de Mooney toch niet wil verhuren, of andere voorstellen waarbij toch wel een aanzienlijk risico bij mij wordt gelaten. Wel de lusten, niet de lasten. Ik heb daar geen belangstelling voor. De Mooney kost mij gemiddeld € 500,00 per uur. Als ik hem daar voor verhuur - voorzover dat überhaubt aantrekkelijk is voor derden - ben ik enkel uit de kosten. Ik neem het risico dat hij ergens ver weg staat met een kapotte transponder (of erger) voor lief. Ik vind dat geen aantrekkelijke gedachte. Ik neig steeds meer naar de verkoop van het gehele toestel, hoeveel verdriet me dat ook doet.
