Welkom

Met veel plezier las ik andere blogs over ervaringen van vliegers in opleiding voor hun vliegbrevet ofwel Private Pilots License (PPL), waarom dan zelf ook niet mijn ervaringen delen? Bovendien is het voor mijzelf ook een naslagwerk, regelmatig lees ik oude berichten terug. Ze geven meer inzicht dan mijn logboekje. Behalve jij, ik en wat Russische spambots, leest geen hond dit blog namelijk...

Een korte inleiding is misschien wel nodig. Mijn naam is Mark (geboren '81), getrouwd en vader van twee dochters van negen en elf jaar oud. Alweer even ben ik bezig met luchtvaart. Vanaf mijn vijftiende zweefvlieg ik, eerst op Terlet, bij Arnhem en vervolgens vanaf mijn zeventiende op Teuge (tussen Apeldoorn en Deventer), bij de Vliegclub Teuge. Aanvankelijk heel intensief, maar nu vanwege andere/extra prioriteiten wat minder. Sterker nog, ik ben er in 2017 helemaal mee gestopt, een lastige beslissing. Hoofdzakelijk gaf ik les in het weekeinde, al kwam daar de laatste tijd niet zoveel meer van. Sinds 2012 heb ik ook mijn PPL gehaald voor eenmotorige vliegtuigen (single engine piston, of SEP). Tot September 2020 vloog ik op een Mooney M20K uit 1987 en dat was best wel luxe, want de Mooney was aanmerkelijk sneller en beter uitgerust dan de gebruikelijke Pipers en Cessnae waarop meestal wordt gevlogen.

Motorvliegen bood ook een mooie aanvulling op zweefvliegen, bovendien was het een erg leuke hobby om samen met mijn vader te delen. Zweefvliegen is niet te overtreffen wanneer het om vliegen zelf gaat, zelfs een rondje van een uur over de Veluwe geeft erg veel voldoening. Motorvliegen is anders, gevoel met het vliegtuig en de omgeving heb je toch wat minder, maar de charme is het vliegen van afstanden en het bezoeken van plekken, waar je normaal gesproken niet zo makkelijk komt. Al eens op de Duitse Waddeneilanden geweest, bijvoorbeeld? Tijdens mijn opleiding ben ik zowel alleen, als met instructeur al op verschillende velden in Nederland en Duitsland geweest en daarin zit het plezier, het reizen met een vliegtuig. Echte vrijheid.

Vliegend met mijn vader, die mij naast veter strikken ook de liefde voor het vliegen heeft bijgebracht, en een goede vriend heb ik de afgelopen jaren een groot deel van Europa bezocht van Kopenhagen tot de Canarische Eilanden en een heleboel daar tussenin. Een voorrecht om op die manier wat van ons deel van de wereld te zien. Op die tochten heb ik altijd wel gevlogen, maar nooit als gebrevetteerde en daar moest maar eens verandering in komen! Omdat een eerdere poging jaren geleden om mijn brevet te verkrijgen strandde op de theorie ben ik mijzelf die eerst eigen gaan maken samen met de noodzakelijke Radio Telefonie bevoegdheid. In maart 2009 ben ik met een cursus begonnen en in het voorjaar van 2010 had ik al de noodzakelijke zeven vakken behaald. Er kon met de praktijk worden gestart. Daarover ben ik dit blog gestart en inmiddels heb ik in het voorjaar van 2012 mijn brevet gehaald.

Ik was nog niet uitgeleerd, want ik wilde ook graag mijn instrument bevoegdheid halen. Tot dat moment mocht ik alleen overdag en 'op zicht' vliegen. Dat beperkte de bruikbaarheid van het brevet nog wel in enige mate. Voor de wat langere reizen betreft is de instrument bevoegdheid een must, bovendien kan ik dan ook alle mogelijkheden die de Mooney bood volledig uitnutten. Mijn laatste vak theorie heb ik in juni van 2017 gehaald. De nazomer van 2016 ben ik met de praktijk gestart op Stadtlohn (EDLS) bij Henk Ooink van Air Stadtlohn. Mijn praktijk radiotelefonie (RT) deed ik online, zelfs het examen! Ik heb na ongeveer 55 uur 'instrument tijd' het praktijkgedeelte in november van 2018 succesvol afgerond met een examen. Je leest in dit blog over mijn lessen, over IFR en VFR vluchten, mijn ervaringen met de Mooney en bij de Vliegclub Teuge waar ik vanaf 2021 met plezier vlieg op de C172 met Garmin G1000 en dieselmotor: de PH-VTB.

Ik probeer dit blog na iedere vlucht bij te werken, meestal zal dat wat rommelig zijn met hier en daar een spelfout, de dagen daarna werk ik een en ander bij en vul aan. Voel je vrij om te reageren op mijn blogposts, ik kijk uit naar je reactie.

Vergeet trouwens niet je te abonneren op mijn YouTube kanaal!

zondag 16 februari 2020

IFR retour Niederrhein (EDLV)

Gisteren nog even gevlogen. Net over de grens met Duitsland treffen we een keur aan gecontroleerde velden, niet zelden zijn dit ex-militaire velden die men - net als kerncentrales - op de grens met een ander land bouwde. Scheelt weer de helft aan bezwaarschriftprocedures, denk ik?
Een mooi voorbeeld van zo'n veld is Niederrhein, Weeze of als we Ryanair mogen geloven Düsseldorf. Ik kom er wel vaker en het is ideaal gelegen op misschien 20 minuutjes vliegen van Teuge. Een low-approach kost niets. Als je er meerdere wil maken moet je dat van te voren telefonisch afstemmen met de approach controller. Dat deed ik tijdens m'n training met Henk (Air Stadtlohn) regelmatig, maar nu is één approach genoeg om er weer even in te komen. Niet bellen van te voren, gewoon filen en gáán.

Lekker man, binnen vijf minuutjes na de start: zon!

Binnen zo'n vijftig minuten zuivere vliegtijd vlieg je een VFR departure, praat je met Teuge, Dutch Mil, Langen Radar, vlieg je een stuk gefilde route, VMC en ook een stuk IMC, krijg je vectors, vlieg je een ILS approach, praat je met Niederrhein Tower, vlieg je een low approach en vervolgens een SID, praat je weer met Langen Radar, Dutch Mil en Teuge voor een VFR approach. Een lekker druk stukje sturen dus!

Op de bestemming stralende zon, op de localiser voor de ILS

Op een ongecontroleerd veld als Teuge kun je alleen VFR vertrekken, de havenmeester belt dan even met Dutch Mil om je aan te melden. Dutch Mil verwacht je dan en direct na de start kun je contact met hen opnemen voor 'IFR opening', tot die tijd vlieg je dus volgens VFR. Kort na de take-off, zet je dus de radio om en roep je op, Dutch Mil geeft je dan een transpondercode en zodra ze je op de radar hebben krijg je de IFR clearance. Dit gaat meestal heel snel, maar het kan ook even duren dus je moet er wel op bedacht zijn dat je een stuk VFR moet kunnen blijven vliegen. Het weer mag dus niet zo beroerd zijn dat VFR vliegen niet mogelijk is. Je wil dat ook eigenlijk niet, zeker niet met maar één motor. Op het moment dat je je IFR clearence krijgt, of kort daarna wordt je ook geklaard naar je kruishoogte en meestal krijg je al een direct naar de grens met Duitsland of België (afhankelijk waar de reis heen gaat). Ik kreeg vorig jaar al vanaf Teuge een direct naar de Initial Approach Fix in Billund (DK). In een rechte streep naar je bestemming 500 kilometer verderop. Het navigeren werkt zo mooi onder IFR. Voor het naderen van de grens met Duitsland werd ik op 5.000 voet gezet, waar ik in Nederland nog op FL050 vloog. In Duitsland beginnen de flightlevels hoger, vandaar moest ik  nog een stukje klimmen. Daarna werd ik door Langen Radar gevectord voor de ILS27 op Niederrhein, ze gaven me nog m'n climb-out instructions voor na de low approach. Ik had geen SID op m'n vliegplan gezet maar gewoon een puntje op de grens met Nederland. Ik moest nog even kiezen welke departure het moest worden. Dit allemaal tijdens het aanvliegen van de ILS, echt even druk dus. Zodra je op de hartlijn van de landingsbaan vliegt (established on the localiser) wordt je overgezet naar de toren die verder weinig anders doet dan nog even de wind doorgeven en je een klaring geven.

Mooi man, zo'n iPad!

Na de low approach maakte ik dankbaar gebruik van de vliegplanfunctie van de GNS530W en selecteerde ik de SID die ik toegewezen had gekregen van Langen Radar. Een Standard Instrument Departure (of SID) is de vertrekroute van de luchthaven naar de snelweg als het ware. Dit ging heel soepel, waar het tijdens mijn profcheck even stokte ging dat nu echt lekker. Langen Radar klaarde me al snel direct naar Teuge, na het passeren van de grens met Nederland nam Dutch Mil de taken waar en al snel kwam Teuge weer in zicht waar inmiddels al een lekker crosswindje stond van 12 knopen. Mooie afsluiter dus.

Dit zijn heerlijke vluchtjes, maar nu de dagen weer wat langer worden, wordt het tijd om weer eens een leuke bestemming aan te doen om ook daadwerkelijk even te bezoeken. 

zaterdag 8 februari 2020

IFR in de zon met een dynamisch gebalanceerde prop opweg naar voordelige brandstof

Oké, de titel verklapt het eigenlijk allemaal, maar afgelopen donderdagmiddag had ik even tijd voor een middagje vliegen. Daar wil ik dan ook het maximale uit trekken! In ieder geval wat IFR vliegen, want dat mag ik tenslotte weer. Ik maakte een Z vliegplan naar Münster-Osnabruck (EDDG) voor een ILS en een low approach om vervolgens door te vliegen naar Leer-Papenburg (EDWF), de vriendelijke en voordelige tankstop voor de kleine luchtvaart vlak over de grens in Duitsland. Dat veld is enkel VFR, dus heb ik vanaf Münster een Y vliegplan gemaakt.
Martijn van International Aviation Support (IAS) heeft de nieuwe prop van de Mooney dynamisch gebalanceerd en hij heeft er - naar zijn zeggen - aardig wat onbalans uit weten te halen. Ik was benieuwd of dat merkbaar zou zijn in de lucht. Ook heeft hij de remmen ontlucht en dat verschil merkte ik meteen, erg geruststellend.

Ik wilde op Leer even tanken, dat scheelt behoorlijk met de brandstofprijzen in Nederland, even daar gelaten dat de vlucht heen en terug dat voordeel ruimschoots teniet doet. Met zo'n 100 liter brandstof aan boord moest ik dat ruimschoots halen, maar voor de zekerheid heb ik er op Teuge alvast een beetje bij gedaan. Gezien het bewolkte weer wilde ik niet boven Leer moeten uitwijken naar Groningen met lege tanks. Het ziet er bovendien ook dreigend uit, van die rode LED's op de brandstofmeters.

Op pad naar Münster ging ik dwars door een laag stratus en ik pikte daar een heel klein beetje ijs op. Het freezinglevel zou rond de FL070 liggen, maar in de februarikou had deze wolk er lager blijkbaar ook al zin in. Gelukkig was de laag bewolking niet zo dik en al snel klom ik er bovenuit. Dit is altijd een van de favoriete momenten van zo'n vlucht. Het grauwe weer op de grond en vervolgens de stralende zon boven de wolken.

5.000 ft, boven de wolken in de zon

Al heel snel werd ik door Dutch Mil doorgezet naar Langen, in Duitsland ligt het transitionlevel hoger dus werd ik nog door Dutch Mil geklaard van FL050 naar 5.000 voet. Langen zette me met vectors op een lang downwind voor de ILS van Munster en ik kon daarna door de wolken op de hand de localiser oppakken. Een erg fijne oefening. De ILS verliep verder goed en had vooraf van Langen al m'n climb-out instructions ontvangen voor na de ILS. De toren van Münster voegde daar enkel een nieuwe squak (transpondercode) aan toe en ik kon na de low approach door met de OSN9X SID naar het Oosten. Ik moest wat omvliegen omdat er een militair gebied actief was waar ik niet doorheen kon. Zoals gewoonlijk vlieg je zo'n SID nooit helemaal af, ook nu kreeg ik al snel vectors en niet veel later de 'direct destination' van Bremen Radar. Bremen liet me zakken tot 3.000 voet, hierna had ik de grond weer in zicht en kon IFR cancelen voor het laatste stukje naar Leer. Voor een doordeweekse dag was Leer best druk met lesverkeer, opletten in het circuit dus. Inmiddels was er al wat tijd verstreken en was het zaak de UDP in de gaten te houden. In het donker vliegen is niet wenselijk.


Tanken, 200 liter. Er zat dus nog 100 liter in!

Vanaf Leer ben ik VFR naar Teuge gevlogen met volle tanks, min of meer een rechte lijn, tot ik de IJssel tegen kwam en ben daarna laag en rustig langs de rivier terug gevlogen tot de A1 om die het laatste stukje naar Sierra te volgen. VFR navigatie kan zo eenvoudig zijn!
Het balanceren van de prop had een merkbaar effect, de zescilinder liep nog 'gladder'. Minder trillingen betekent ook dat de motorsteunen en instrumenten minder op hun lazer krijgen en dat zal hun levensduur alleen maar ten goede komen.

Prachtig toch? Onderweg naar Sierra, Busloo links