In 2012 heb ik mijn PPL gehaald. Van het praktijkgedeelte van de opleiding deed ik hier verslag, samen met mijn zweefvliegervaringen. Nu kun je ook over mijn theorie en praktijk vervolgopleiding voor de Competence Based Instrumentrating (CB-IR) lezen. Deze opleiding begon ik in januari van 2015 en sloot ik in november 2018 af met het praktijkexamen CB-IR mét PBN.
Ook na de verkoop van de Mooney blijf ik mijn blog bijhouden.
Welkom
Met veel plezier las ik andere blogs over ervaringen van vliegers in opleiding voor hun vliegbrevet ofwel Private Pilots License (PPL), waarom dan zelf ook niet mijn ervaringen delen? Bovendien is het voor mijzelf ook een naslagwerk, regelmatig lees ik oude berichten terug. Ze geven meer inzicht dan mijn logboekje. Behalve jij, ik en wat Russische spambots, leest geen hond dit blog namelijk...
Een korte inleiding is misschien wel nodig. Mijn naam is Mark (geboren '81), getrouwd en vader van twee dochters van negen en elf jaar oud. Alweer even ben ik bezig met luchtvaart. Vanaf mijn vijftiende zweefvlieg ik, eerst op Terlet, bij Arnhem en vervolgens vanaf mijn zeventiende op Teuge (tussen Apeldoorn en Deventer), bij de Vliegclub Teuge. Aanvankelijk heel intensief, maar nu vanwege andere/extra prioriteiten wat minder. Sterker nog, ik ben er in 2017 helemaal mee gestopt, een lastige beslissing. Hoofdzakelijk gaf ik les in het weekeinde, al kwam daar de laatste tijd niet zoveel meer van. Sinds 2012 heb ik ook mijn PPL gehaald voor eenmotorige vliegtuigen (single engine piston, of SEP). Tot September 2020 vloog ik op een Mooney M20K uit 1987 en dat was best wel luxe, want de Mooney was aanmerkelijk sneller en beter uitgerust dan de gebruikelijke Pipers en Cessnae waarop meestal wordt gevlogen.
Motorvliegen bood ook een mooie aanvulling op zweefvliegen, bovendien was het een erg leuke hobby om samen met mijn vader te delen. Zweefvliegen is niet te overtreffen wanneer het om vliegen zelf gaat, zelfs een rondje van een uur over de Veluwe geeft erg veel voldoening. Motorvliegen is anders, gevoel met het vliegtuig en de omgeving heb je toch wat minder, maar de charme is het vliegen van afstanden en het bezoeken van plekken, waar je normaal gesproken niet zo makkelijk komt. Al eens op de Duitse Waddeneilanden geweest, bijvoorbeeld? Tijdens mijn opleiding ben ik zowel alleen, als met instructeur al op verschillende velden in Nederland en Duitsland geweest en daarin zit het plezier, het reizen met een vliegtuig. Echte vrijheid.
Vliegend met mijn vader, die mij naast veter strikken ook de liefde voor het vliegen heeft bijgebracht, en een goede vriend heb ik de afgelopen jaren een groot deel van Europa bezocht van Kopenhagen tot de Canarische Eilanden en een heleboel daar tussenin. Een voorrecht om op die manier wat van ons deel van de wereld te zien. Op die tochten heb ik altijd wel gevlogen, maar nooit als gebrevetteerde en daar moest maar eens verandering in komen! Omdat een eerdere poging jaren geleden om mijn brevet te verkrijgen strandde op de theorie ben ik mijzelf die eerst eigen gaan maken samen met de noodzakelijke Radio Telefonie bevoegdheid. In maart 2009 ben ik met een cursus begonnen en in het voorjaar van 2010 had ik al de noodzakelijke zeven vakken behaald. Er kon met de praktijk worden gestart. Daarover ben ik dit blog gestart en inmiddels heb ik in het voorjaar van 2012 mijn brevet gehaald.
Ik was nog niet uitgeleerd, want ik wilde ook graag mijn instrument bevoegdheid halen. Tot dat moment mocht ik alleen overdag en 'op zicht' vliegen. Dat beperkte de bruikbaarheid van het brevet nog wel in enige mate. Voor de wat langere reizen betreft is de instrument bevoegdheid een must, bovendien kan ik dan ook alle mogelijkheden die de Mooney bood volledig uitnutten. Mijn laatste vak theorie heb ik in juni van 2017 gehaald. De nazomer van 2016 ben ik met de praktijk gestart op Stadtlohn (EDLS) bij Henk Ooink van Air Stadtlohn. Mijn praktijk radiotelefonie (RT) deed ik online, zelfs het examen! Ik heb na ongeveer 55 uur 'instrument tijd' het praktijkgedeelte in november van 2018 succesvol afgerond met een examen. Je leest in dit blog over mijn lessen, over IFR en VFR vluchten, mijn ervaringen met de Mooney en bij de Vliegclub Teuge waar ik vanaf 2021 met plezier vlieg op de C172 met Garmin G1000 en dieselmotor: de PH-VTB.
Ik probeer dit blog na iedere vlucht bij te werken, meestal zal dat wat rommelig zijn met hier en daar een spelfout, de dagen daarna werk ik een en ander bij en vul aan. Voel je vrij om te reageren op mijn blogposts, ik kijk uit naar je reactie.
Vergeet trouwens niet je te abonneren op mijn YouTube kanaal!
Het is een vrij tijdrovend werkje, zo'n video maken, maar er is er weer een klaar! Met Juultje van Teuge naar Groningen, daarna vliegen we door naar Ameland, daarvan maakte ik al eerder een video. Ik hoop dat je hem leuk vindt!
Mijn doel van 100 abo's haal ik niet meer dit jaar, denk ik. Toch ga ik door met deze video's, omdat ze voor mijzelf een hele waardevolle herinnering zijn en ik vind het leuk werk. Ook zie je e.e.a. terug van je eigen vliegen en daar leer je weer van!
Tja, wel wat vroeg om te resumeren, de sint is net aangekomen hoor ik je denken. Maar goed ik heb sinds Meschede niet meer gevlogen en ik wil toch af en toe wat melden hier.
Inmiddels ben ik ruim een jaar lid van de motorvliegafdeling van de Vliegclub Teuge. Dat heeft weer wat nieuwe inzichten opgeleverd. Ik was de facturen eens aan het optellen en voor het vliegen ben ik ruim € 5.500,00 kwijt geweest. Dat is exclusief contributie, 'de regeling', het verlengen van mijn IR en andere kosten, medical en leges. Ook is het zonder de aanschaf van mijn zuurstofinstallatie en Golze ADL180. Een voorzichtige schatting (mijn logboek moet ik nog even invullen) levert zo'n 27 uur Cessna vliegen op, op de PH-VTB en de PH-AVB. Drie tripjes maakte ik, Ameland, Meschede en natuurlijk Salzburg. Conclusie: vliegen - ook in clubverband - blijft een rete dure hobby, maar levert onuitwisbare herinneringen op. Al met al wel een stuk voordeliger dan een eigen toestel.
Vliegen doe ik ook graag op YouTube en ik volg verschillende vliegers via hun kanaal. Een ervan vliegt met een prachtige Piper Malibu door Amerika en postte een video waarin hij met zijn Malibu en een aantal (minderjarige) passagiers in bijzonder beroerde weersomstandigheden vertrok naar zijn favo BBQ restaurant. Nu ben ik dol op BBQ, maar het staaltje risico management wat hij hier vertoont is ronduit slecht. Een motorstoring of andere noodsituatie die een acute landing noodzakelijk maakt had een zekere dood betekend. Als vlieger weet je dat, maar je passagiers stappen in en denken dat ze een Airbus boarden en zijn zich niet bewust van het risico.
