In 2012 heb ik mijn PPL gehaald. Van het praktijkgedeelte van de opleiding deed ik hier verslag, samen met mijn zweefvliegervaringen. Nu kun je ook over mijn theorie en praktijk vervolgopleiding voor de Competence Based Instrumentrating (CB-IR) lezen. Deze opleiding begon ik in januari van 2015 en sloot ik in november 2018 af met het praktijkexamen CB-IR mét PBN.
Ook na de verkoop van de Mooney blijf ik mijn blog bijhouden.
Welkom
Met veel plezier las ik andere blogs over ervaringen van vliegers in opleiding voor hun vliegbrevet ofwel Private Pilots License (PPL), waarom dan zelf ook niet mijn ervaringen delen? Bovendien is het voor mijzelf ook een naslagwerk, regelmatig lees ik oude berichten terug. Ze geven meer inzicht dan mijn logboekje. Behalve jij, ik en wat Russische spambots, leest geen hond dit blog namelijk...
Een korte inleiding is misschien wel nodig. Mijn naam is Mark (geboren '81), getrouwd en vader van twee dochters van negen en elf jaar oud. Alweer even ben ik bezig met luchtvaart. Vanaf mijn vijftiende zweefvlieg ik, eerst op Terlet, bij Arnhem en vervolgens vanaf mijn zeventiende op Teuge (tussen Apeldoorn en Deventer), bij de Vliegclub Teuge. Aanvankelijk heel intensief, maar nu vanwege andere/extra prioriteiten wat minder. Sterker nog, ik ben er in 2017 helemaal mee gestopt, een lastige beslissing. Hoofdzakelijk gaf ik les in het weekeinde, al kwam daar de laatste tijd niet zoveel meer van. Sinds 2012 heb ik ook mijn PPL gehaald voor eenmotorige vliegtuigen (single engine piston, of SEP). Tot September 2020 vloog ik op een Mooney M20K uit 1987 en dat was best wel luxe, want de Mooney was aanmerkelijk sneller en beter uitgerust dan de gebruikelijke Pipers en Cessnae waarop meestal wordt gevlogen.
Motorvliegen bood ook een mooie aanvulling op zweefvliegen, bovendien was het een erg leuke hobby om samen met mijn vader te delen. Zweefvliegen is niet te overtreffen wanneer het om vliegen zelf gaat, zelfs een rondje van een uur over de Veluwe geeft erg veel voldoening. Motorvliegen is anders, gevoel met het vliegtuig en de omgeving heb je toch wat minder, maar de charme is het vliegen van afstanden en het bezoeken van plekken, waar je normaal gesproken niet zo makkelijk komt. Al eens op de Duitse Waddeneilanden geweest, bijvoorbeeld? Tijdens mijn opleiding ben ik zowel alleen, als met instructeur al op verschillende velden in Nederland en Duitsland geweest en daarin zit het plezier, het reizen met een vliegtuig. Echte vrijheid.
Vliegend met mijn vader, die mij naast veter strikken ook de liefde voor het vliegen heeft bijgebracht, en een goede vriend heb ik de afgelopen jaren een groot deel van Europa bezocht van Kopenhagen tot de Canarische Eilanden en een heleboel daar tussenin. Een voorrecht om op die manier wat van ons deel van de wereld te zien. Op die tochten heb ik altijd wel gevlogen, maar nooit als gebrevetteerde en daar moest maar eens verandering in komen! Omdat een eerdere poging jaren geleden om mijn brevet te verkrijgen strandde op de theorie ben ik mijzelf die eerst eigen gaan maken samen met de noodzakelijke Radio Telefonie bevoegdheid. In maart 2009 ben ik met een cursus begonnen en in het voorjaar van 2010 had ik al de noodzakelijke zeven vakken behaald. Er kon met de praktijk worden gestart. Daarover ben ik dit blog gestart en inmiddels heb ik in het voorjaar van 2012 mijn brevet gehaald.
Ik was nog niet uitgeleerd, want ik wilde ook graag mijn instrument bevoegdheid halen. Tot dat moment mocht ik alleen overdag en 'op zicht' vliegen. Dat beperkte de bruikbaarheid van het brevet nog wel in enige mate. Voor de wat langere reizen betreft is de instrument bevoegdheid een must, bovendien kan ik dan ook alle mogelijkheden die de Mooney bood volledig uitnutten. Mijn laatste vak theorie heb ik in juni van 2017 gehaald. De nazomer van 2016 ben ik met de praktijk gestart op Stadtlohn (EDLS) bij Henk Ooink van Air Stadtlohn. Mijn praktijk radiotelefonie (RT) deed ik online, zelfs het examen! Ik heb na ongeveer 55 uur 'instrument tijd' het praktijkgedeelte in november van 2018 succesvol afgerond met een examen. Je leest in dit blog over mijn lessen, over IFR en VFR vluchten, mijn ervaringen met de Mooney en bij de Vliegclub Teuge waar ik vanaf 2021 met plezier vlieg op de C172 met Garmin G1000 en dieselmotor: de PH-VTB.
Ik probeer dit blog na iedere vlucht bij te werken, meestal zal dat wat rommelig zijn met hier en daar een spelfout, de dagen daarna werk ik een en ander bij en vul aan. Voel je vrij om te reageren op mijn blogposts, ik kijk uit naar je reactie.
Vergeet trouwens niet je te abonneren op mijn YouTube kanaal!
Een lange video ditmaal: suck it up. Het was een hoop werk om alles te editen, maar hij is af! Een mooie herinnering aan een memorabele vlucht. Zo in het slechte licht zie je wel de tekortkomingen van mijn oude marktplaats GoPro 4's, maar je krijgt toch een aardige indruk en donker in 1080 is nog steeds donker in 4k... Gisteren heb ik trouwens met Gerard mijn IR weer verlengd voor een jaar met een retour Niederrhein (EDLV). Daar ben ik wel blij mee, want naast het weer, beschikbaarheid van het toestel en de eigen agenda moet ook nog eens de agenda van Gerard oplijnen, maar het was snel geregeld.
De Movie, hij is af
Bij geschikte omstandigheden ga ik zeker nog eens op pad in het duister! Het is een super leuke ervaring, je vliegt in een andere wereld en de combi met een stedentrip is onweerstaanbaar.
De 'profcheckzandloper' staat weer op de kaart!
Ik heb overwogen om deze nieuwe video op te splitsen in een serie van drie, voor elke leg van de trip eentje, maar heb besloten er toch één film van te maken. Ik doe wel vaker van dit soort vluchten, met een landing er tussen door, wat vind jij liever drie korte films i.p.v. één lange?
Vorig jaar rond deze tijd haalde ik mijn night rating zonder echt te weten of ik daar verder iets mee zou willen doen. Dat weet ik eigenlijk nog steeds niet, maar het lijkt me toch wel leuk om deze vaardigheid een beetje bij te houden. Gisteren was het zover, samen met Carsten vertrok ik met de PH-VTB tegen het einde van de middag voor een kleine tour langs gecontroleerde velden die ons langs Rotterdam (EHRD), Antwerpen (EBAW) en tenslotte langs Oostende (EBOS) voerde.
Eenmaal boven de wolken begon het te schemeren richting Rotterdam
In Rotterdam en Oostende was ik al eerder, maar nog niet in het donker. Echt donker was het op Rotterdam ook nog niet, maar het ging wel de goede kant op! Onderweg naar Antwerpen ging het licht verder uit, om bij Oostende plaats te hebben gemaakt voor het volledige duister. Het was een geweldig leuke ervaring. Tijdens de vlucht kwam weer veel langs. Het been van Teuge naar Rotterdam werd vooral gekenmerkt door het managen van ijsrisico's. Wat opvalt is de gewoonte van Dutch Mil om een vliegplan gewoon in de prullenbak te mikken en je langs allerhande andere punten te sturen (PELUB & INKET). Van Rotterdam naar Antwerpen vlogen vanwege de temperatuur wat lager, zodat ijs geen issue meer was en we met een gerust hart het duister over ons neer konden laten komen. Op Antwerpen wisselde ik van stoel met Carsten die ons naar Oostende vloog. Daar waren we mooi voor sluitingstijd binnen en konden we ons nog tegoed doen aan de huisgemaakte garnalenkroketjes bij het vliegveld restaurant.
De 'VTB' in het donker op het platform
Omdat eenmaal vertrokken van Teuge het veld weldra zou sluiten, moesten we er een nightstop van maken. Carsten had kamers voor ons geboekt bij een prima hotel vlakbij het vliegveld, zodat na het diner we na een korte wandeling konden inchecken. Vandaag zijn we in alle vroegte weer terug naar Teuge gevlogen. Best jammer dat Teuge enkel is aan te vliegen bij daglicht, terwijl de baanverlichting een landing in het donker prima mogelijk maakt.
Is toch een mooi avontuur geworden...
Komend weekeinde moet ik mijzelf weer bewijzen tijdens een profcheck met Gerard en deze trip was een mooie voorbereiding! Daarna wordt het duimen, dat eind deze maand het weer mij toelaat naar Aosta (LIMW) te vliegen, om een bezoek te brengen aan de zweefvliegafdeling van Teuge. Ik heb goede herinneringen aan het bergvliegen daar en als dit zou lukken dan heb je wel een epische reis te pakken. Als kers op de taart heb ik voorzichtig al eens gekeken naar een dagretour van Aosta naar Venetië-Lido. Nog geen twee uurtjes vliegen. Zoooo vet...
