Welkom

Met veel plezier las ik andere blogs over ervaringen van vliegers in opleiding voor hun vliegbrevet ofwel Private Pilots License (PPL), waarom dan zelf ook niet mijn ervaringen delen? Bovendien is het voor mijzelf ook een naslagwerk, regelmatig lees ik oude berichten terug. Ze geven meer inzicht dan mijn logboekje. Behalve jij, ik en wat Russische spambots, leest geen hond dit blog namelijk...

Een korte inleiding is misschien wel nodig. Mijn naam is Mark (geboren '81), getrouwd en vader van twee dochters van negen en elf jaar oud. Alweer even ben ik bezig met luchtvaart. Vanaf mijn vijftiende zweefvlieg ik, eerst op Terlet, bij Arnhem en vervolgens vanaf mijn zeventiende op Teuge (tussen Apeldoorn en Deventer), bij de Vliegclub Teuge. Aanvankelijk heel intensief, maar nu vanwege andere/extra prioriteiten wat minder. Sterker nog, ik ben er in 2017 helemaal mee gestopt, een lastige beslissing. Hoofdzakelijk gaf ik les in het weekeinde, al kwam daar de laatste tijd niet zoveel meer van. Sinds 2012 heb ik ook mijn PPL gehaald voor eenmotorige vliegtuigen (single engine piston, of SEP). Tot September 2020 vloog ik op een Mooney M20K uit 1987 en dat was best wel luxe, want de Mooney was aanmerkelijk sneller en beter uitgerust dan de gebruikelijke Pipers en Cessnae waarop meestal wordt gevlogen.

Motorvliegen bood ook een mooie aanvulling op zweefvliegen, bovendien was het een erg leuke hobby om samen met mijn vader te delen. Zweefvliegen is niet te overtreffen wanneer het om vliegen zelf gaat, zelfs een rondje van een uur over de Veluwe geeft erg veel voldoening. Motorvliegen is anders, gevoel met het vliegtuig en de omgeving heb je toch wat minder, maar de charme is het vliegen van afstanden en het bezoeken van plekken, waar je normaal gesproken niet zo makkelijk komt. Al eens op de Duitse Waddeneilanden geweest, bijvoorbeeld? Tijdens mijn opleiding ben ik zowel alleen, als met instructeur al op verschillende velden in Nederland en Duitsland geweest en daarin zit het plezier, het reizen met een vliegtuig. Echte vrijheid.

Vliegend met mijn vader, die mij naast veter strikken ook de liefde voor het vliegen heeft bijgebracht, en een goede vriend heb ik de afgelopen jaren een groot deel van Europa bezocht van Kopenhagen tot de Canarische Eilanden en een heleboel daar tussenin. Een voorrecht om op die manier wat van ons deel van de wereld te zien. Op die tochten heb ik altijd wel gevlogen, maar nooit als gebrevetteerde en daar moest maar eens verandering in komen! Omdat een eerdere poging jaren geleden om mijn brevet te verkrijgen strandde op de theorie ben ik mijzelf die eerst eigen gaan maken samen met de noodzakelijke Radio Telefonie bevoegdheid. In maart 2009 ben ik met een cursus begonnen en in het voorjaar van 2010 had ik al de noodzakelijke zeven vakken behaald. Er kon met de praktijk worden gestart. Daarover ben ik dit blog gestart en inmiddels heb ik in het voorjaar van 2012 mijn brevet gehaald.

Ik was nog niet uitgeleerd, want ik wilde ook graag mijn instrument bevoegdheid halen. Tot dat moment mocht ik alleen overdag en 'op zicht' vliegen. Dat beperkte de bruikbaarheid van het brevet nog wel in enige mate. Voor de wat langere reizen betreft is de instrument bevoegdheid een must, bovendien kan ik dan ook alle mogelijkheden die de Mooney bood volledig uitnutten. Mijn laatste vak theorie heb ik in juni van 2017 gehaald. De nazomer van 2016 ben ik met de praktijk gestart op Stadtlohn (EDLS) bij Henk Ooink van Air Stadtlohn. Mijn praktijk radiotelefonie (RT) deed ik online, zelfs het examen! Ik heb na ongeveer 55 uur 'instrument tijd' het praktijkgedeelte in november van 2018 succesvol afgerond met een examen. Je leest in dit blog over mijn lessen, over IFR en VFR vluchten, mijn ervaringen met de Mooney en bij de Vliegclub Teuge waar ik vanaf 2021 met plezier vlieg op de C172 met Garmin G1000 en dieselmotor: de PH-VTB.

Ik probeer dit blog na iedere vlucht bij te werken, meestal zal dat wat rommelig zijn met hier en daar een spelfout, de dagen daarna werk ik een en ander bij en vul aan. Voel je vrij om te reageren op mijn blogposts, ik kijk uit naar je reactie.

Vergeet trouwens niet je te abonneren op mijn YouTube kanaal!

dinsdag 29 augustus 2017

Retour Wenen (LOWW)

Eindelijk, na een aantal keer te moeten cancellen om een verscheidenheid aan redenen was het afgelopen zondag zover: Wenen. Niet zomaar Wenen, maar Wenen-Schwechat (LOWW), 'de grote luchthaven' als het ware. Samen met Thomas, zondag heen en maandag weer terug. We vlogen IFR, dus voor mij was het een perfecte les en ook nog eens een erg mooi voorbeeld van de eindeloze mogelijkheden van de instrumentrating.

We vertrokken om elf uur 's-ochtends - geheel tegen de gewoonte in - mooi op tijd vanaf Teuge. Om optimaal gebruik te maken van de prestaties van de Mooney en de rugwind wilden we op flightlevel 170 vliegen en dat is zo'n 5.000 meter hoog. De Mooney heeft een turbo, die de lucht als het ware in de motor perst. Op hoogte levert dat een aanmerkelijk prestatievoordeel op. Een interessante uitleg daarover lees je hier (Engels).

In het midden van de foto lees je de letters GS met daaronder 220, een snelheid over de grond van 220 knopen, meer dan 400 kpu!

Vanwege de ijle lucht moesten we aan de zuurstof dus voor vertrek hadden we de canules al klaar gelegd. De route heen voerde dwars over Duitsland, Fulda, de Harz, Tsjechie, langs Praag en zo naar Wenen.
Onderweg moesten we aan de zuurstof, die 'witte snorren' zijn canules die O2 rechtstreeks in je neus blazen 

De weersvoorspelling was redelijk goed voor de heenweg, maar als je zo'n eind vliegt dan heb je zelden overal perfect weer (hemels breed vlogen we zo'n 800 kilometer). Boven Tsjechie moesten we rekening houden met onweersbuien (cumulonimbus of CB's in pilotentaal) die begonnen te ontwikkelen rond onze geplande passage en dat bleek te kloppen.

Op de grens met Oostenrijk stonden inderdaad deze indrukwekkende vrienden, gepaste afstand bewaren...

Als je de CB's ziet kan je er prima omheen vliegen, maar zouden we door andere wolken geen zicht hebben op deze krachtpatsers dan is doorvliegen geen optie, door een CB vliegen is iets wat in alle gevallen moet worden afgeraden. We hadden dus een kleine kans op een uitwijk naar Karlovy Vary of Praag, voor beide steden geldt dat dat ook geen straf zou zijn geweest. Tussen een aantal CB's door konden we onze arrival voor Wenen-Schwechat gaan vliegen, in overleg met de verkeersleiding konden we de geplande koers af en toe verleggen omdat deze ons anders recht de wolken in zou sturen. De arrival is 'de afrit van de snelweg (airway)' naar de eindnadering of de approach. De approach die we moesten vliegen was de ILS voor baan 34 en al heel snel mochten we wat afwijken van de standaard arrival en liet de luchtverkeersleiding ons stukken afsnijden totdat we mooi voor de baan vlogen. De toren vroeg ons de snelheid er op te houden, want achter ons was het dringen en zo'n beetje al het andere verkeer is sneller dan ons en loopt dus in. Je kent het wel, zo'n irritante brommobiel op een 80 kilometerweg. Wij waren de irritante brommobiel. Na de landing konden we taxiën naar onze parkeerplek en dat is altijd een uitdaging op zo'n groot veld: de juiste weg vinden. Gelukkig ging dat prima, met behulp van de iPad.

De Mooney staat uit te hijgen in de zon op het Weense asfalt

Eenmaal aangekomen konden we direct tanken en voordat we er erg in hadden zaten we in een taxi naar ons hotel. De afhandeling op Wenen was keurig net en vriendelijk, vanwege het naderende onweer kregen we zelfs een plekje in de hangaar voor de Mooney. Onze vliegtijd van Teuge naar Wenen was maar 2:45, we hebben daar ongeveer 130 liter brandstof voor verstookt. Lijkt veel, maar niet zo gek vergeleken met een flinke auto.

Wenen is een mooie stad, tenzij je een hekel hebt aan barok. Veel trekpleisters zijn prima te voet bereikbaar zo ook de favoriete tassenwinkel van mijn vrouw! Ik had een verlanglijstje mee... We hebben genoten van de stad, mooi weer, vriendelijke mensen en op elke uithoek wel is iets te zien.

Hier is 'ie geboren: de Sachertorte
 

Wenen heeft niet echt dat metropolitische gevoel van andere hoofdsteden zoals Berlijn, London of Parijs, maar het is een chique, statige stad die nog een beetje de sfeer uitademt van de culturele en politieke hoofdstad ie het tijdens de Belle Epoque was. Het bezoek was eigenlijk ook veel te kort om alles wat de stad te bieden heeft te bekijken, maar een eerste indruk maak je maar een keer en die eerste indruk was heel goed.

Een kleine knuffel voor de ketel, met de 'Brau Kultur' zit het wel goed!

Op maandagmiddag stond de taxi alweer te wachten voor de terugreis. Het weer zou beter zijn dan de dag er voor, maar de wind die we zondag mee hadden, hadden we nu tegen. Iets meer vliegtijd dus. Alweer keurig op tijd stonden we weer bij de Mooney, die netjes klaar was gezet en in de zon op ons stond te wachten. We hadden een 'slot' dat betekent dat je een tijdsvak van 10 minuten hebt om je start-up te vragen en dat lukte, zonder vertraging! Het motortje liep keurig en de verkeersleiding vroeg of we in plaats van baan 34 van baan 29 wilde vertrekken, dat scheelde aanzienlijk in taxi-tijd. Natuurlijk wilden we dat, maar dat betekende ook dat we een hele nieuwe 'departure' of eigenlijk de 'oprit naar de snelweg' moesten voorbereiden. Dan is het wel lekker dat je met z'n tweeën bent. Thomas taxiede naar de baan en ik stelde de apparatuur opnieuw in, dus we konden meteen weg.

 
Een laatste blik op de luchthaven terwijl de verkeersleiding ons richting Tsjechie dirigeert. 
 
 
De vlucht terug was na de vertrekprocedure eigenlijk heel eenvoudig. We klommen weer naar een flinke hoogte, FL180 (5.500 meter) dit keer en genoten van het uitzicht. We werden steeds weer van de ene radarcontroller naar de andere radarcontroller doorgegeven terwijl Oostenrijk, Tsjechie en Duitsland onder onze vleugels door gleden. Af en toe kregen we een 'direct', dan mag je een stukje van de airway afsnijden, maar heel veel tijdwinst leverde dat niet op.
Als je naar een druk veld als Wenen vliegt ben je onderweg druk met de voorbereiding van de nadering, landing en het taxiën, maar op Teuge is dat allemaal niet zo ingewikkeld. We konden rustig even nagenieten van de afgelopen twee dagen én het mooie uitzicht.
 
Wederom CB's in de verte die ons uitzwaaiden, mooi he?
 
Na bijna drie uur konden we ons alweer aanmelden bij 'Dutch Mil', de Nederlandse luchtverkeersleiding die ons alleen nog maar 'direct destination' klaarde, we konden rechtstreeks naar Teuge waar we tien minuten later landden. Totale vliegtijd voor de terugweg was 3:10. M'n pa wachtte ons al op, benieuwd naar de verhalen. Wat een trip!
 
 

3 opmerkingen:

  1. Op welke hoogte heb je gevlogen ? Vanaf wanneer gebruik je zuurstof ?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Op welke hoogte vloog je ? Vanaf wanneer gebruik je zuurstof ?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Pete, we vlogen op 17.000 voet heen en 18.000 voet terug. Boven de 10.000 ft gaat de O2 aan.

    BeantwoordenVerwijderen