Welkom

Met veel plezier las ik andere blogs over ervaringen van vliegers in opleiding voor hun vliegbrevet ofwel Private Pilots License (PPL), waarom dan zelf ook niet mijn ervaringen delen? Bovendien is het voor mijzelf ook een naslagwerk, regelmatig lees ik oude berichten terug. Ze geven meer inzicht dan mijn logboekje. Behalve jij, ik en wat Russische spambots, leest geen hond dit blog namelijk...

Een korte inleiding is misschien wel nodig. Mijn naam is Mark (geboren '81), getrouwd en vader van twee dochters van negen en elf jaar oud. Alweer even ben ik bezig met luchtvaart. Vanaf mijn vijftiende zweefvlieg ik, eerst op Terlet, bij Arnhem en vervolgens vanaf mijn zeventiende op Teuge (tussen Apeldoorn en Deventer), bij de Vliegclub Teuge. Aanvankelijk heel intensief, maar nu vanwege andere/extra prioriteiten wat minder. Sterker nog, ik ben er in 2017 helemaal mee gestopt, een lastige beslissing. Hoofdzakelijk gaf ik les in het weekeinde, al kwam daar de laatste tijd niet zoveel meer van. Sinds 2012 heb ik ook mijn PPL gehaald voor eenmotorige vliegtuigen (single engine piston, of SEP). Tot September 2020 vloog ik op een Mooney M20K uit 1987 en dat was best wel luxe, want de Mooney was aanmerkelijk sneller en beter uitgerust dan de gebruikelijke Pipers en Cessnae waarop meestal wordt gevlogen.

Motorvliegen bood ook een mooie aanvulling op zweefvliegen, bovendien was het een erg leuke hobby om samen met mijn vader te delen. Zweefvliegen is niet te overtreffen wanneer het om vliegen zelf gaat, zelfs een rondje van een uur over de Veluwe geeft erg veel voldoening. Motorvliegen is anders, gevoel met het vliegtuig en de omgeving heb je toch wat minder, maar de charme is het vliegen van afstanden en het bezoeken van plekken, waar je normaal gesproken niet zo makkelijk komt. Al eens op de Duitse Waddeneilanden geweest, bijvoorbeeld? Tijdens mijn opleiding ben ik zowel alleen, als met instructeur al op verschillende velden in Nederland en Duitsland geweest en daarin zit het plezier, het reizen met een vliegtuig. Echte vrijheid.

Vliegend met mijn vader, die mij naast veter strikken ook de liefde voor het vliegen heeft bijgebracht, en een goede vriend heb ik de afgelopen jaren een groot deel van Europa bezocht van Kopenhagen tot de Canarische Eilanden en een heleboel daar tussenin. Een voorrecht om op die manier wat van ons deel van de wereld te zien. Op die tochten heb ik altijd wel gevlogen, maar nooit als gebrevetteerde en daar moest maar eens verandering in komen! Omdat een eerdere poging jaren geleden om mijn brevet te verkrijgen strandde op de theorie ben ik mijzelf die eerst eigen gaan maken samen met de noodzakelijke Radio Telefonie bevoegdheid. In maart 2009 ben ik met een cursus begonnen en in het voorjaar van 2010 had ik al de noodzakelijke zeven vakken behaald. Er kon met de praktijk worden gestart. Daarover ben ik dit blog gestart en inmiddels heb ik in het voorjaar van 2012 mijn brevet gehaald.

Ik was nog niet uitgeleerd, want ik wilde ook graag mijn instrument bevoegdheid halen. Tot dat moment mocht ik alleen overdag en 'op zicht' vliegen. Dat beperkte de bruikbaarheid van het brevet nog wel in enige mate. Voor de wat langere reizen betreft is de instrument bevoegdheid een must, bovendien kan ik dan ook alle mogelijkheden die de Mooney bood volledig uitnutten. Mijn laatste vak theorie heb ik in juni van 2017 gehaald. De nazomer van 2016 ben ik met de praktijk gestart op Stadtlohn (EDLS) bij Henk Ooink van Air Stadtlohn. Mijn praktijk radiotelefonie (RT) deed ik online, zelfs het examen! Ik heb na ongeveer 55 uur 'instrument tijd' het praktijkgedeelte in november van 2018 succesvol afgerond met een examen. Je leest in dit blog over mijn lessen, over IFR en VFR vluchten, mijn ervaringen met de Mooney en bij de Vliegclub Teuge waar ik vanaf 2021 met plezier vlieg op de C172 met Garmin G1000 en dieselmotor: de PH-VTB.

Ik probeer dit blog na iedere vlucht bij te werken, meestal zal dat wat rommelig zijn met hier en daar een spelfout, de dagen daarna werk ik een en ander bij en vul aan. Voel je vrij om te reageren op mijn blogposts, ik kijk uit naar je reactie.

Vergeet trouwens niet je te abonneren op mijn YouTube kanaal!

woensdag 14 september 2016

Stoppen met zweefvliegen

Helaas ga ik stoppen met zweefvliegen, de kogel is door de kerk. Zweefvliegen kost zóveel tijd, dat dat in de praktijk niet (meer) in mijn leven valt in te passen. Dat doet pijn, want het is wel de mooiste manier om je door de lucht voort te bewegen. Als je eenmaal verslingerd bent geraakt aan zweefvliegen kijk je eigenlijk nooit meer normaal naar de lucht. Een aantal hoogtepunten uit twintig jaar zweefvliegen:

  1. mijn eerste solo op Terlet, voor het eerst echt alleen de lucht in. De eerste solo was extra bijzonder omdat mijn pa mij solo liet, uiteraard in overleg met de instructeur waar ik die dag mijn lessen bij deed;
  2. mijn eerste thermische vlucht, voor het eerst alleen op 1.200 meter, dat vond ik toen heel wat en ik herinner me het nog als de dag van gisteren;
  3. lid worden van de Vliegclub Teuge, de vriendschappen en het vliegen in clubverband is geweldig;
  4. het behalen van mijn brevet;
  5. mijn eerste overlandje naar vliegveld Hoogeveen;
  6. mijn eerste buitenlanding in Soest (D);
  7. over de kop in een vliegtuig;
  8. wedstrijdvliegen met als onmiskenbaar hoogte punt de Euroglide in 2004, waar je eerder al over lezen kon;
  9. het behalen van mijn instructiebevoegdheid en natuurlijk die eerste leerling die ik alleen liet vliegen;
  10. de vele overlandvluchten in binnen en buitenland en dat heerlijke gevoel als je weer op je eigen veld staat;
  11. de onvergetelijke zomerkampen in Oeventrop (D) en Strakonice (CZ), maar ook die in Usti nad Orlici (CZ) bij de GSA;
  12. bergvliegen in Gap en Aosta, echt intens van genoten.

Ik zie het ook niet als stoppen, maar meer als een noodzakelijke lange pauze.

Met de LS-3 tijdens de Euroglide, vlak voor mijn langste zweefvlucht ooit
Gepost door op

2 opmerkingen:

  1. Pete22 september 2017 om 22:13

    Dag Mark, ik begrijp je beslissing volledig. Ik ben door een identiek proces gegaan en heb zweefvliegen ook op de lange baan geschoven, terwijl ik er in mijn hart nog steeds aan verknocht bent. Het is uiteindelijk toch een andere sport en je moet er intensief mee bezig zijn om het goed te beheersen. Maar nu dat ik een opgroeiend zoontje heb en nog een rits van andere activiteiten, komt het er niet meer van. Uitstel is echter geen afstel

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mark24 september 2017 om 09:00

    Als ik nu met mijzelf als 20 jarige had gepraat ik mijzelf voor gek verklaard dat ik zelfs overwoog te stoppen, maar het leven biedt nu eenmaal meer en je moet keuzes maken. Zweefvliegen blijft geweldig, maar m'n brevet is inmiddels verlopen. Balen hoor. Op een forum las ik een fraaie term voor die gescheiden kerels bij vliegclubs. Die lijden aan AIDS: Aviation Induced Divorce Syndrome. 😃

    BeantwoordenVerwijderen

Abonneren op: Reacties posten (Atom)