Welkom

Met veel plezier las ik andere blogs over ervaringen van vliegers in opleiding voor hun vliegbrevet ofwel Private Pilots License (PPL), waarom dan zelf ook niet mijn ervaringen delen? Bovendien is het voor mijzelf ook een naslagwerk, regelmatig lees ik oude berichten terug. Ze geven meer inzicht dan mijn logboekje. Behalve jij, ik en wat Russische spambots, leest geen hond dit blog namelijk...

Een korte inleiding is misschien wel nodig. Mijn naam is Mark (geboren '81), getrouwd en vader van twee dochters van negen en elf jaar oud. Alweer even ben ik bezig met luchtvaart. Vanaf mijn vijftiende zweefvlieg ik, eerst op Terlet, bij Arnhem en vervolgens vanaf mijn zeventiende op Teuge (tussen Apeldoorn en Deventer), bij de Vliegclub Teuge. Aanvankelijk heel intensief, maar nu vanwege andere/extra prioriteiten wat minder. Sterker nog, ik ben er in 2017 helemaal mee gestopt, een lastige beslissing. Hoofdzakelijk gaf ik les in het weekeinde, al kwam daar de laatste tijd niet zoveel meer van. Sinds 2012 heb ik ook mijn PPL gehaald voor eenmotorige vliegtuigen (single engine piston, of SEP). Tot September 2020 vloog ik op een Mooney M20K uit 1987 en dat was best wel luxe, want de Mooney was aanmerkelijk sneller en beter uitgerust dan de gebruikelijke Pipers en Cessnae waarop meestal wordt gevlogen.

Motorvliegen bood ook een mooie aanvulling op zweefvliegen, bovendien was het een erg leuke hobby om samen met mijn vader te delen. Zweefvliegen is niet te overtreffen wanneer het om vliegen zelf gaat, zelfs een rondje van een uur over de Veluwe geeft erg veel voldoening. Motorvliegen is anders, gevoel met het vliegtuig en de omgeving heb je toch wat minder, maar de charme is het vliegen van afstanden en het bezoeken van plekken, waar je normaal gesproken niet zo makkelijk komt. Al eens op de Duitse Waddeneilanden geweest, bijvoorbeeld? Tijdens mijn opleiding ben ik zowel alleen, als met instructeur al op verschillende velden in Nederland en Duitsland geweest en daarin zit het plezier, het reizen met een vliegtuig. Echte vrijheid.

Vliegend met mijn vader, die mij naast veter strikken ook de liefde voor het vliegen heeft bijgebracht, en een goede vriend heb ik de afgelopen jaren een groot deel van Europa bezocht van Kopenhagen tot de Canarische Eilanden en een heleboel daar tussenin. Een voorrecht om op die manier wat van ons deel van de wereld te zien. Op die tochten heb ik altijd wel gevlogen, maar nooit als gebrevetteerde en daar moest maar eens verandering in komen! Omdat een eerdere poging jaren geleden om mijn brevet te verkrijgen strandde op de theorie ben ik mijzelf die eerst eigen gaan maken samen met de noodzakelijke Radio Telefonie bevoegdheid. In maart 2009 ben ik met een cursus begonnen en in het voorjaar van 2010 had ik al de noodzakelijke zeven vakken behaald. Er kon met de praktijk worden gestart. Daarover ben ik dit blog gestart en inmiddels heb ik in het voorjaar van 2012 mijn brevet gehaald.

Ik was nog niet uitgeleerd, want ik wilde ook graag mijn instrument bevoegdheid halen. Tot dat moment mocht ik alleen overdag en 'op zicht' vliegen. Dat beperkte de bruikbaarheid van het brevet nog wel in enige mate. Voor de wat langere reizen betreft is de instrument bevoegdheid een must, bovendien kan ik dan ook alle mogelijkheden die de Mooney bood volledig uitnutten. Mijn laatste vak theorie heb ik in juni van 2017 gehaald. De nazomer van 2016 ben ik met de praktijk gestart op Stadtlohn (EDLS) bij Henk Ooink van Air Stadtlohn. Mijn praktijk radiotelefonie (RT) deed ik online, zelfs het examen! Ik heb na ongeveer 55 uur 'instrument tijd' het praktijkgedeelte in november van 2018 succesvol afgerond met een examen. Je leest in dit blog over mijn lessen, over IFR en VFR vluchten, mijn ervaringen met de Mooney en bij de Vliegclub Teuge waar ik vanaf 2021 met plezier vlieg op de C172 met Garmin G1000 en dieselmotor: de PH-VTB.

Ik probeer dit blog na iedere vlucht bij te werken, meestal zal dat wat rommelig zijn met hier en daar een spelfout, de dagen daarna werk ik een en ander bij en vul aan. Voel je vrij om te reageren op mijn blogposts, ik kijk uit naar je reactie.

Vergeet trouwens niet je te abonneren op mijn YouTube kanaal!

vrijdag 29 juli 2016

Retour Neurenberg

Vandaag zijn we met 'n drieën IFR naar Neurenberg (EDDN) gevlogen. De route voerde door een frontje heen en het zorgde voor echte slecht zicht condities. Ik vloog de kist op de hand, deed de radio en de navigatie. Allemaal wat veel, je brein wordt een stuk kleiner als je zo'n hoge workload hebt. Het is echt lastig om alles tegelijk te doen, zonder niet een paar steken te laten vallen. Thomas, die naast me zat, is goed thuis in het instrument vliegen en gaf tips waar het nodig was en legde alles uit. Het was al met al een aardige overload, net zoals het dat was toen ik voor het eerst vloog. Uit ervaring kan ik zeggen dat door dit meer te doen, je brein weer groeit. Ik kan me dit ook eigen maken, al is het best intimiderend.

Short final Neurenberg

Wat me wederom (zie retour Deauville) opvalt is hoe veel Thomas vooruit werkt. Pas als alles geregeld is, ingesteld is en uitgeluisterd is wordt het weer wat rustiger in de cockpit. We zijn vanwege het weer gaan kruisen op FL150, dus we moesten aan de O2. Normaal gesproken gebruiken we daar maskers voor die over mond en neus vallen, maar nu niet. In de VS heb ik canules gekocht bij aerox, zodat we alleen een slang onder onze neus konden dragen. Aan die slang zitten twee pijpjes die ieder in een neusgat vallen, zodat je rechtstreeks in je neus van O2 wordt voorzien.

Canules in op FL150 (5.000 meter)

 Voor een effectieve werking moet je dus door je neus ademen. Met een saturatiemeter heb ik de zuurstofopame van ons allemaal gecontroleerd en dat gaf wat interessante inzichten. Voor een goede saturatie op hoogte moet je goed en diep ademhalen en rustig uitademen. Als ik daar niet bewust mee bezig was daalde m'n saturatie aanzienlijk. Hypoxie is geen kattenpis, dus aandacht gewenst! De canules blinken niet uit in draagcomfort, maar voldeden verder uitstekend. Het O2 gebruik is veel efficiënter, dus we doen langer met voorraad, het praten met elkaar en via de radio gaat veel beter, ook kan er gegeten en gedronken worden zonder dat onhandige masker. Hoger dan FL180 mag overigens alleen met masker. Eenmaal geland stond ik weer versteld van de efficiëntie van de Duitse luchthavens. Net als op Dresden stond de brandstoftruck al voor ons klaar en letterlijk vijf minuten na de landing zaten we in de taxi naar het centrum van de stad, die overigens zeer de moeite waard bleek te zijn.

Een hele aangename stad, dat Neurenberg



Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)