Bij het starten van de kist op Teuge hadden er al wat belletjes moeten gaan rinkelen, want de Mooney startte niet. De prop ging niet één keer rond: geen spanning in de batterij. Eenmaal aangesloten op een externe krachtbron sprong de continental meteen aan, die had er zin in. Ameland is een half uur vliegen, met taxieen erbij, dan loopt dat motortje toch zeker veertig minuten. Dan zou er toch wel weer genoeg juice in zitten voor het starten op het eiland? Niet dus...
Door alle startperikelen waren we pas laat onderweg en de dagen zijn nu eenmaal kort in december, dus veel tijd zouden we niet hebben op Ameland (heel jammer, want het is er prachtig...). Het weer was bovendien niet zo best als beloofd, maar door een klein blauw gat konden we boven de wolken klimmen en daar schijnt altijd de zon!
VFR ´on top´
Bij Leeuwarden verdwenen de laatste wolken en vrij van de CTR van de luchtmachtbasis konden we gaan zakken voor Ameland, dat prachtig in de zon op ons lag te wachten. Na een mooie korte landing konden we naar de toren en door naar Ballum voor de inkopen. Het was zo´n drie uur in de middag en de zon ging onder om half vijf. Ik wilde uiterlijk om half vier weer bij de kist zijn. Snel even het dorp in dus...
Eenmaal terug deed ik een snelle pre/flight check en konden we zitten. Het starten van de Mooney met warme motor gaat altijd wat lastiger, dus dat is altijd al spannend. De spanning was echter van korte duur want er gebeurde niks toen ik de sleutel omdraaide. Iedereen kon er weer uit en ik ben gaan overleggen met de havendienst. We begonnen direct te praten over de mogelijkheden de kist op Ameland te stallen en de boot terug te nemen, maar een van de medewerkers durfde de kist wel te ´handproppen´, dus de motor met de hand aan de propeller te starten. Vele ledematen zijn zo al verloren, laat staan de levens die erdoor zijn gelaten, dus aanvankelijk wilde ik dit perse niet. De tijd drong aan en zo ook Durk, hij stond al met z´n handen aan de prop. Toch maar een poging wagen. Hoofdschakelaar, magneten, mengsel en gas stonden klaar. Angstvallig hield ik m´n voeten op de rem, terwijl ik ook de handrem had aangetrokken. De motor zou maar starten en de kist meteen in beweging zetten. Geen fraai plaatje.... Anyhow, we dwalen af. Na een tiental pogingen had ik de hoop al opgegeven, maar Durk niet. Hij wilde nog een poging wagen, en die was succesvol. Inmiddels was het al tien voor vier, maar met een beetje goede wil kon het nog goedkomen. Snel naar de baan en na de checks take/off en wheels up, zodat we in het avondlicht op Teuge binnen kwamen. Toen de kist eenmaal in de hangaar stond was het donker.
Het was een mooi avontuur, alleen m´n neefje baalde wel. Die had graag wat langer op het eiland gebleven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten