Al een tijdje geleden de VTB geboekt voor de currency, het was al weer even terug dat ik voor het laatst met de 172 op pad was. Carsten wilde wel mee voor een retourtje en ik dacht aan Groningen met een strandstop op Borkum, maar Carsten stelde Oostende voor en dat was vanwege de gastronomie én de meteo de beste keuze. Ik vloog heen IFR met een flinke tegenwind op 3.000 voet naar onze Zuiderburen, tussen de 20 en de 30 knopen headwind. Niks vergeleken met de terugvlucht uit Lübeck, maar op een of andere manier heb ik nooit zo'n wind mee. Vrij snel na de start doken we een cumulus in en toen moest ik het toch even overnemen van de automatische piloot, want de snelheid liep er uit vanwege de hevige convectie in de wolk. Thermiek! En niet zo'n beetje ook. De heenvlucht stond in het teken van wind en cumulus congestus, waar tussendoor en omheen gevlogen moest worden. Het was druk op de radio, '10 degrees to the left to avoid, 20 degrees to the right to avoid' moest nogal eens worden gevraagd en ook commercieel verkeer had z'n handen vol aan het weer. Totdat boven de Zeeuwse eilanden de zon aan de winnende hand leek en de cumuli wat vriendelijker werden. We kwamen mooi uit voor een intercept van de localiser voor baan 27, de wind stond recht op de kop en de landing was soepel. Zo gaaf om na zo'n lang final de neus op te trekken en het kistje op de baan te laten zakken. Vliegen is zo leuk. Op Oostende was het ontvangst allerhartelijkst en het restaurant aan het platform heeft een prima kaart en serveert huisgemaakte garnalenkroketten. De Amerikanen hebben het over de 100 dollar hamburger, voor de Europeaan worden het dan de 100,00 euro shrimp croquettes. Ik weet wel welke ik zou kiezen. Vliegen met Carsten is altijd leuk, hij doet dit voor z'n werk, is erg vlot met ForeFlight en denkt vooruit. Vooral dat laatste is wat ik altijd merk bij professionele vliegers. Echt iets om je als privépiloot ook eigen te maken. Je staat dan niet voor voldongen feiten.
De garnalenkroketten landden uitstekend en al snel was het Carstens beurt om terug te vliegen naar Teuge. Ik had de zuurstoftank meegenomen, omdat we terug best eens goed zouden kunnen profiteren van de rugwind op hoogte. Carsten was rete vlot met de ATIS en start-up, nog voor ik goed en wel m'n riemen om had konden we al taxiën voor een COA7M departure over zee, prachtig gewoon! Na de toren werden we door approach geklaard naar FL120 en later naar FL140 waar we inderdaad konden rekenen op een strakke rugwind van 26 knopen, met de hoge ware luchtsnelheid op deze hoogte rolde er een grondsnelheid uit van 160 knopen. Climb performance is trouwens top, nog een goeie 500 fpm op FL140. Niet slecht voor een 172 en de terugvlucht was een half uur korter dan heen, inclusief de klim naar mijn VTB record van FL140. Daar kruist dit gebakje toch mooi 132 knopen. Niet slecht vergeleken met de 100 knopen op 1.500 voet van de gemiddelde 4 cilinder AVGAS Cessna met tweebladige prop. Doe daar de G1000 en de KAP140 automatische piloot bij en je hebt een prima reiskistje voor met z'n tweeën. Die achterbank is hooguit voor je vliegtas en niet voor passagiers, vanwege het gewicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten