Stoppen met zweefvliegen

Helaas ga ik stoppen met zweefvliegen, de kogel is door de kerk. Zweefvliegen kost zóveel tijd, dat dat in de praktijk niet (meer) in mijn leven valt in te passen. Dat doet pijn, want het is wel de mooiste manier om je door de lucht voort te bewegen. Als je eenmaal verslingerd bent geraakt aan zweefvliegen kijk je eigenlijk nooit meer normaal naar de lucht. Een aantal hoogtepunten uit twintig jaar zweefvliegen:

1. mijn eerste solo op Terlet, voor het eerst echt alleen de lucht in. De eerste solo was extra bijzonder omdat mijn pa mij solo liet, uiteraard in overleg met de instructeur waar ik die dag mijn lessen bij deed;
2. mijn eerste thermische vlucht, voor het eerst alleen op 1.200 meter, dat vond ik toen heel wat en ik herinner me het nog als de dag van gisteren;
3. lid worden van de Vliegclub Teuge, de vriendschappen en het vliegen in clubverband is geweldig;
4. het behalen van mijn brevet;
5. mijn eerste overlandje naar vliegveld Hoogeveen;
6. mijn eerste buitenlanding in Soest (D);
7. over de kop in een vliegtuig;
8. wedstrijdvliegen met als onmiskenbaar hoogte punt de Euroglide in 2004, waar je eerder al over lezen kon;
9. het behalen van mijn instructiebevoegdheid en natuurlijk die eerste leerling die ik alleen liet vliegen;
10. de vele overlandvluchten in binnen en buitenland en dat heerlijke gevoel als je weer op je eigen veld staat;
11. de onvergetelijke zomerkampen in Oeventrop (D) en Strakonice (CZ), maar ook die in Usti nad Orlici (CZ) bij de GSA;
12. bergvliegen in Gap en Aosta, echt intens van genoten.

Ik zie het ook niet als stoppen, maar meer als een noodzakelijke lange pauze.

Met de LS-3 tijdens de Euroglide, vlak voor mijn langste zweefvlucht ooit