Blue skies lieve papa

1940-2018

Tot mijn verdriet is mijn vader op 2 juni jongstleden overleden, lezers van dit blog weten wel dat ik het vliegen met de paplepel heb ingegoten gekregen en dat ik deze hobby samen met mijn vader heb beleefd tot aan zijn overlijden. 

De passage hieronder komt uit mijn grafrede die ik uitsprak op zijn uitvaart. 

Papa, jij gaf me de eerste lessen op de ASK-21, want hier gold natuurlijk dat je vliegen het beste kon leren van je eigen vader… Ik ben verder gaan lessen op Terlet en vaak kwam je na je werk dan nog even langs op de strip om nog even een startje met me te maken, zo ook die bewuste zomeravond in augustus 1997. Ik had de hele dag gevlogen met DDI. Na kort overleg met hem kwam je terug en liet me voor het eerst alleen de lucht in! Een bijzonder moment voor elke vlieger, maar voor ons extra bijzonder omdat jij aan de tip stond. De jaren daarna waren we regelmatig samen op Terlet en later op Teuge en dat zijn dierbare herinneringen pa. 

Inmiddels had jij een belangrijke droom waargemaakt: je had een aandeel in je eigen motorkist gekocht: de Mooney. Je vond dat toestel een klein wonder, je eigen airliner. Eén horde moest je nog nemen: je instrument rating, want daar schreeuwde die Mooney om. De theorie had je al een tijdje op zak en dat was een flinke studie geweest. De praktijk zat je nog wat tegen. Heel wat maandagen heb je op Rotterdam geoefend met Willem de Kleynen, ik zat nog wel eens achterin en luisterde dan naar jullie geklets en soms was het vliegen maar bijzaak, want jij maakte ook snel vrienden pa. Wat was je nerveus voor je examen, zo nerveus dat je de eerste keer met beslagen ramen ging taxien en direct te horen kreeg dat je gezakt was. Dat vond je een klotestreek. Maar je wilde dit zo graag dat je al je zenuwen opzij schoof en het gewoon weer probeerde en toen zakte je weer. Je was er tamelijk kapot van en wilde zelfs de handdoek in de ring gooien, maar voordat je theorie verliep heb je nog één laatste examen gepland en dat haalde je met vlag en wimpel. Ik weet nog waar ik was toen je belde dat je geslaagd was  Jij moest je op je gemak voelen met vliegen en dan liep het gewoon. Jij had alles bereikt in de luchtvaart wat je wilde en je was er - terecht - trots op. Toch was je nog niet helemaal voldaan. Je had de kist, je had de papieren, de wereld lag op je te wachten en je had net effe dat duwtje in de rug nodig en dat duwtje kreeg je van Thomas. Met z'n drieën hebben we geweldige avonturen beleefd. We vlogen naar Kopenhagen, naar Sicilië, Agadir in Marokko en de Canarische eilanden en heel veel daartussen. Het overtrof letterlijk jouw stoutste dromen. ‘s-Nachts van Karlsruhe naar Bordeaux, gevlogen over een occlusie boven Spanje met kans op onweer bij Malaga als toetje. VFR laag over de Tyrreense Zee, totdat de Aeolische eilanden aan de horizon opdoemden. Een van die eilanden had een opmerkelijke gelijkenis met een vrouwelijk decolleté, waar je dan met zichtbaar plezier even tussendoor vloog.

Op het laatst durfde je niet meer zo goed. Vaak belde ik je even of je mee ging en soms deed je dat. De voorlaatste vlucht met jou knalde nog even, een retourtje Eelde op een heerlijk zonnige lenteavond in April. Was goed om je nog even te zien genieten.

Mijn vader lag de laatste dagen in het ziekenhuis op de IC waar ze probeerde te ontdekken waarom hij zo ziek was, tot het laatst toe was hij geboeid door vliegen en de Mooney. Maurice van IAS appte me daags voor mijn vaders overlijden dat ze na al die jaren de bron van de olielekkage hadden gevonden, ik schreef daar al regelmatig over in de blog. M'n pa was verheugd en ik dacht dat het een teken was, Mooney gefikst en nu jij nog pa. Helaas mocht dat niet zo zijn.

M'n vader was natuurlijk veel meer voor me dan alleen een vliegvriend en ik ga hem vreselijk missen, blue skies lieve papa!